حسین دودی

شادروان (حسین دودی ) قلندر بی باک اصفهانی  ، با آیت اله نجفی (حاج آقا نور اله) هم زمان بوده  و با هم روابط خوبی نداشته ، این شعر را سروده :

          زا هــدا من که به میخانه  نشستم به  تو چـه          

 ساغر  باده  بود   بر کف    دستم  به  تو  چه

          تو بــــه  محراب نشستی احدی  گفت  چرا ؟       

    من  که  در  خانه ی  خمار  نشستم  به تو چه

          تو کــــه مشغول مناجات و دعائی چه به من      

      من که شب تا به سحر یکسره مستم  به تو چه

          آتش  دوزخ  اگر  روی  کنـــــــد  بر  من  و تو      

     توکه خشکی چه به من، من که تر ستم بتو چه

گویند روزی آیت اله نجفی عبائی ارزنده به مرحوم حسین دودی اهدا میفرماید ، حسین با فروش آن عبا خود را از باده سرمست میکند ، روز دیگر به خدمت آقا میرسد ، آقا از حسین جویای عبا می شود حسین بالبداهه می گوید:

داده ام جامه ی نو بهر می کهنه گرو

که می کهنه مرا به بود از جامه ی نو

از می کهنه مرا  منع  مکن  ای  زاهد

کشته ی ما و تو معلوم شود وقت درو

و نیز گویند روزی آِت اله نجفی با لگد به زیر ظرف می حسین می زند و با خشم می گذرد و حسین می گوید:

شیخ نجفی شکست پیمانه ی می

تا اسم برون کند به شیراز و به ری

گر بهر خدا شکست پس وای به من

گر بهر ریا شکست پس وای به وی

واین نیز یکی دیگر از غزلیات حسین که در مورد این نوع برخوردها سروده است :

خوش آن دلی که به عشق بتی گرفتار است                 خوش آن سری که در آن سر هوای دلدار است

به عشق کوش که تا  زنده ی ابد  گردی                     سری که عشق ندارد کدوی بی بار است

چقدر  طعنه  به  میخوارگان  زنی  زاهد                      برو به کار خودت باش این چه آزار است

عبادت  ار  به خیال  تو  مردم  آزاریست                     از این عبادت ، ولله خدای  بی زار  است

به بحر من سفری هستم و تو در خشکی                     عزیز  من به  سوی کعبه  راه بسیار است

بدین  امید  دلیرانه      باده   می نوشم                      که حضرت  احدیت  کریم و غفار  است 

حسین پرده دری خوب نیست بی پرده

که پرده  پوش  خداوند  حی ستار است

و معروف است که حسین دودی این اشعار را در آخرین دقایق زندگی گفته است  :

به  یک  کرشمه ی  جانان ز قید جان رستم                 غنی  شدم  به  نگاهی  اگر  تهی   دستم

رموز  عشق  نباشد  به  دست        هشیاران                من این معامله دانم که روز و شب مستم

ز من مپرس که  مست و  خراب از که شدی                از  او  بپرس  که  داد این پیاله  بر دستم

میان  ما  و  تو  زاهد  بس  است  این  برهان                تو  پای بند  هوا  من  به  عشق  پیوستم

به  یک  مشاهده دادم  به دو جهان سه طلاق               ز چار  قید  عناصر  ز بند  جان    رستم

زپنج حس از این شش جهات و هفت جهیم                 به هشت  جنت  فردوس ز عارفان هستم

به  نه  رواق  و  ده و دو  امام   بر     حق را

شفیع  ( دودی)   و  اصحاب  حال  دانستم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: